— Wiesz… nigdy nie słyszałam, żeby ktoś formułował to w ten sposób — mówiła to delikatnie i powoli, jakby uważała, żeby nie zburzyć nastroju. Czas na „ciężką artylerię”:
— Właśnie, też to czuję, że nie wiadomo skąd tworzy się jakiś… specyficzny nastrój… Nie zawsze tak jest, prawda? Czasem jest tak, że ludzie bywają spięci, szczególnie gdy spotyka się mężczyzna z kobietą. Nawet my teraz, pomimo że świetnie się gawędzi, czujemy
trochę oporów przed mówieniem tego, co naprawdę chciałoby się powiedzieć. Są różne metody, żeby się rozluźnić: intensywny sport, seks … A wyjawię ci pewną tajemnicę:

Teraz powinna była zapytać: „A jakie są dwie pozostałe?”, na co oczywiście miałem gotowe odpowiedzi w kilku wersjach, ale nie zrobiła tego.
— Jesteś z Warszawy? — czy ta rejonizacja musi zaczynać każdą rozmowę!? Ale teraz mi zależało, wolałem przesadnie nie ryzykować.
— Nie, przyjechałem umożliwić ci spotkanie z ekscytującym człowiekiem
prosto z Krainy Podziemnej Pomarańczy — o dziwo, wiedziała, że chodzi o Poznań — Wiesz, tak naprawdę to podszedłem do ciebie z powodu twojego sposobu poruszania się. Przemieszczasz się w rzadko spotykany sposób. To mieszanina gracji, delikatności, siły i zdecydowania. Tylko proszę, nie zwariuj od tych komplementów. Moja intuicja podpowiada mi coś na twój temat, ale pewnie nie bardzo chcesz teraz o tym słuchać? — wykonałem
gest, jakbym gotował się do odejścia.

— Przepraszam, wyglądasz na osobę, którą chciałbym poznać —atrakcyjna, skośnooka brunetka, odchodząca właśnie od baru, uśmiechnęła się wprawdzie, ale odparła
— Nie jestem zainteresowana.
Dać się tak spławić to najpewniejszy sposób na natychmiastowe zrujnowanie STANU, brutalne podcięcie źródła wspinających się wzdłuż kręgosłupa wiązek energii. Nic z tego!
— Hej! Ja też nie jestem „zainteresowany”. Sądzisz, że zamierzam podrywać cię tylko dlatego, że jesteś ładna?! Ani mi w głowie i również nie życzyłbym sobie tego w stosunku do mnie. Jeśli uważasz, że każdy kontakt kobiety z interesującym mężczyzną musi polegać
na wzajemnych podchodach, to rzeczywiście nie mamy o czym rozmawiać.
Błysk zainteresowania.

Noc i dzień. Ciemność i światło. Jebane yin i pierdolone yang.
Otwarłem oczy i zamiast bólu, strachu czy prostackiego pytania:
„Gdzie ja jestem?!” poczułem irracjonalnie spokojną myśl — a jednak biją!
Odpychaliśmy od siebie tę świadomość, unikaliśmy tego tematu
w stosunku do naszych uczniów. Ćwiczyliśmy „mentalne rozbrajacze
zazdrosnych samców alfa”, ale każdy z nas czuł i wiedział, że wcześniej czy później czyjaś urażona ambicja, czyjaś bezsilna, nasiąknięta mieszaniną alkoholu i testosteronu złość wybuchnie,
a cała misterna technika „podprogowej perswazji” umrze w obliczu bezspornej logiki baseballowych kijów. I ktoś ucierpi. Padło na mnie. I faktycznie bolało. Ale nie było źle, bo w końcu — jak wyluzowany Hiob wobec fatalnych okoliczności — otworzyłem zapuchnięte, podbite oczy i pomyślałem: „Oj, jednak biją!!!”.